Carin & Hutch
Hallo, ik ben Carin de Bruin, maar eigenlijk ben ik Team Carin & Hutch. Team met een hoofdletter T! Sinds mei 2015 zijn Hutch, mijn blindengeleidehond, en ik namelijk een onlosmakelijk duo. Ik weet eigenlijk mijn hele leven al dat er een kans zou zijn dat ik blind zou worden. In mijn familie is namelijk de oogaandoening Retinitis Pigmentosa (RP) dominant overerfelijk. Kokerzicht en nachtblindheid komt bij ons in de familie veel voor. Helaas zorgt het Usher syndroom (doof-blindheid) ervoor dat naast mijn zicht ook mijn gehoor langzaam aan uitvalt. Ik heb mij altijd geschaamd voor die slechte ogen en camoufleerde het niet goed kunnen zien behoorlijk weg. Ik wilde vooral niet gehandicapt zijn. Ik haalde het maximale uit het leven bang om iets te missen, maar meer nog bang om het op de termijn nooit meer te kunnen doen. Ik was een ster in het bedenken van verhaaltjes als iemand mij vroeg naar de oorzaak van mijn blauwe plekken, omdat ik weer eens tegen een deur was aangelopen of een traptrede had gemist. Maar dat was slechts fysiek, emotioneel veranderde er op weg naar het zicht verlies veel meer. Van een zelfstandige, vrolijke, ondernemende spring in het veld veranderde ik in een onzekere, chronisch vermoeide veel thuis zittende zuurpruim.
Mobiliteit
Totdat mijn man mij bijna dwong “het” (her)kenbaar te gaan maken! Ik leerde bij Bartiméus stoklopen. Maar stok en ik werden geen vriendjes! Ik heb ongelooflijk veel bewondering voor mensen die ogenschijnlijk heel snel met hun taststok van A naar B kunnen komen. Stoklopen is echt heel moeilijk namelijk. Met je stok zoek je naar obstakels, heb je eenmaal het obstakel gevonden moet je goed gaan nadenken welk pad je gaat kiezen om vervolgens vanaf dat punt opnieuw af te tasten of de weg veilig is. En dan heb ik niet eens meegenomen dat dit alles over de grond gaat en ik zodoende regelmatig een hoofdwond opliep omdat het overhangend obstakel niet door de stok werd gevonden. Daarbij voelde ik me vreselijk kwetsbaar, deed ik er extra lang over van A naar B te komen en sloeg de vermoeidheid alleen maar meer en meer toe. Mijn ergotherapeut vond het daarom voor mij belangrijk om eens te gaan overwegen om op de termijn met een hond te gaan werken.
Hondenschool
Naar mijn idee kwam ik nog lang niet in aanmerking voor een geleidehond. Mijn restvisus was destijds toch zeker nog wel 15 tot 20%. Dat mijn gezichtsveld van 180 graden naar nog maar 10 graden was gegaan werd volgens de eerste hondenschool die ik bezocht niet meegenomen bij de aanvraag, het criterium was 8% restvisus of minder. Maar toen we een dag later aan de keukentafel bij Wendy zaten werd ons meteen duidelijk dat iedere vorm van maatschappelijke blindheid een legitieme reden zou zijn voor de aanvraag. Niet alleen dat maar vooral het warme bad die geleidehondenschool Herman Jansen bood was voor mij reden om voor deze school te kiezen. Ik mocht ook meteen een stukje lopen met mooie Polly en ik was verliefd!
Aanvraag
Samen met Bartiméus schreef ik de onderbouwing voor de aanvraag, waarbij de ergotherapeut erg de nadruk legde op mijn chronische vermoeidheid én het belabberde sociaal emotionele aspect. Sabrina kwam bij ons thuis met blonde Maggy en vroeg me de oren van mijn hoofd om zoveel mogelijk over mij en mijn leven te weten te komen. Hoe zou ik dat op mijn werk gaan doen, welke activiteiten deed ik mijn vrije tijd, hoe zagen onze vakanties er uit, waar kon mijn toekomstige hond in de buurt lekker loslopen. Kortom van alles wilde ze weten om een zo volledig mogelijk verslag bij de aanvraag te kunnen voegen. Dat we nog twee andere hondjes en een konijn in huis hadden was geen belemmering. De aanvraag werd met de twee verslagen aan de zorgverzekeraar verstuurd en zonder meer direct goedgekeurd. De matching kon beginnen. Maar ik moest nog een laatste traject doen qua mobiliteit. Namelijk de Dog Sim. Dit is een simulatie van hoe het lopen met een geleidehond in werkelijkheid voelt. De mobiliteitstrainer trekt dan een soort karretje voort waar je de beugel van vasthoudt, zo leer je je over te geven aan het leiden door de hond.
Matching en wachttijd
Wendy had gezegd dat je altijd je voorkeur voor het type hond en ras mag uitspreken. Maar dat dat dan wel gevolgen zou hebben voor de duur van de wachttijd. Vanwege mijn allergie en mijn werksituatie vond ik het sowieso belangrijk dat het een Doodle zou zijn. En als ik dan toch een voorkeur mocht uitspreken: Het liefst een blond, klein formaat teefje. J. Echt lang heb ik niet hoeven wachten, ik denk een maand of vier, er was een match! Nee niet het gewenste blonde teefje maar een gitzwart reutje met de naam Hutch. Toen hij voor mijn deur stond voor de proefloop, bleek hij toch wel erg groot te zijn! Maar wat was dit een hartenbreker zeg! Z’n grote kop legde hij meteen op m’n schoot en ik wilde hem niet meer met Sabrina meegeven toen ze na een uurtje en de proefloop er weer vandoor moesten.
Aflevering en nazorg
Op vrijdag kwam Mitchell met Hutch om het programma voor de komende twee weken door te spreken. Het was zo fijn om zelf aan te geven wat ik allemaal wilde oefenen. In ieder geval de wandeling naar mijn werk, het pakken van de bus en de trein, boodschapjes halen, loopje naar mijn vriendinnen in het dorp en vooral het pakken van een terrasje. Mitchell liet Hutch achter, zodat we het weekend hadden om alvast aan elkaar te wennen. Op maandag begon het programma en wat ben ik blij dat dat gewoon lekker in je eigen omgeving is. Het is echt heel intensief om iedere dag te oefenen. Hutch blonk al gauw uit in het appèl, maar het geleiden moest hij nog beter dan hij al kon, gaan uitvoeren. Het zijn honden, dus met hun eigen karakter en werklust moet je als baasje ook rekening houden. Mocht je denken dat de hond meteen op de automatische piloot springt, dat is dus niet zo! Je hond heeft gewoon de juiste hoeveelheid coaching nodig, continu. Ik vond het in het begin best lastig om buiten op straat mij over te geven aan Hutch. Pas na een maand of zes begonnen we echt een goed team te vormen. In het eerste jaar komt de school regelmatig langs voor de nazorg, er wordt gekeken en geluisterd naar de samenwerking, er wordt een wandeling gemaakt en ze kijken hoe goed het appèl er nog in zit. Dit is echt een belangrijk onderdeel dat vaak wordt onderschat. Deze onderdelen worden ieder jaar herhaald. Maar je kunt tussentijds altijd om extra advies vragen, dat is zo prettig aan deze school.
Het echte leven
Hutch en ik zijn nu vier jaar samen. Onze match is perfect. Hij is net als ik niet verlegen, sociaal en erg aaibaar haha. Inmiddels ben Ik weer die onafhankelijke vrolijke ondernemende persoon die ik ooit was, misschien zelfs nog wel meer dan ooit. Ook ben ik veel minder vermoeid dan een paar jaar geleden. Hutch begeleidt en leidt mij overal waar ik wil gaan. Of dat nou een boodschapjes halen, een plechtigheid, een feestje, een concert, een restaurant, afspreken met vriendinnen of de sportschool is. Wij zijn altijd samen. Ik heb wel geleerd om assertiever te zijn, niet overal is het vanzelfsprekend dat je hond welkom is. Ook hebben mensen de neiging om je hond onbewust af te leiden door hem ongevraagd over zijn kop te aaien of hem toe te spreken. Daar moet je echt tegen op kunnen treden. We leggen samen heel wat kilometers af: lopend, per bus, trein, tram en het vliegtuig. Hutch loopt een paar keer per dag los op het strand, waar hij kan dollen en spelen met andere honden en gewoon hond kan zijn. Het ontroert mij nog iedere dag hoe hij zijn zoekcommando’s uitvoert en hoe lief en beschermend hij voor mij is. Ik kan mij nu geen leven meer zonder hem voorstellen. Ik hou gewoon van deze hond!
