Appels met peren vergelijken

Op het moment van schrijven zit ik op dag 4 van de aflevering van mijn 2^e geleidehond. Percy is zijn naam. Een grapje met de school was altijd, zodra er een Starsky geboren wordt ga ik Hutch pas vervangen hoor! Want hee, het is Team Hutch en Carin in Hoofdletters, zoals Starsky en Hutch ooit een team waren. Me niet realiserend dat het werkleven van mijn zeer lieve trouwe betrouwbare hardwerkende viervoeter ook wel eens voor de geboorte van een eventuele Starsky klaar zou zijn. Het was echt een dingetje, deze grote zwarte stoere vent laten vervangen voor een ander. Ik verbloemde zijn foutjes en nam zeker in de Corona tijd zijn tekort aan werklust voor lief. Maar het aantal momenten dat Hutch het reanimeren van een stervende tor midden op de weg of het volgen van een witte vlinder belangrijker ging vinden dan mij veilig naar de overkant van de straat te brengen waren er te veel. Ik moet veilig zijn tijdens mijn reis van A naar B. Wendy vroeg me of ik er emotioneel ook echt wel aan toe was, een nieuwe hond. Het is lastig die beslissing te moeten maken, maar ik wil en kan zelfstandig zijn met een werklustige geleidehond! De school heeft het echt goed met me doorgesproken en zelfs geadviseerd: “anders loop je nog even een tijdje  met je taststok als je er nog niet aan toe bent“. Ja je hecht natuurlijk enorm aan zo’n hond. Daarbij is Hutch ook echt een hartenbreker en in ons dorp een nationale bekendheid en loopt de wachtlijst met hondenuitlaters en oppassers hoog op inmiddels. Die ruil je toch niet in! Maar buiten dat, we wonen zoveel kleiner dan voorheen, kan dat wel twee van die grote honden in huis? Nou, laat ik je zeggen, het kan. Maar alleen maar stoklopen is echt een No No voor mij.

Voorop gesteld dat iedere geleidehond speciaal is, wilde ik per se een blond reutje. Misschien een beetje zodat hij uiterlijk niet te veel op Hutch zou lijken en ook een beetje omdat het beter in het interieur past haha. Maar je mag je voorkeuren aangeven heh, dus met veel bravoure heb ik ook gezegd, dit keer wél een blonde reu.

De allereerste kennismaking met Percy was op een voor hem, veilige en bekende plek in Almere. Nicky stond ons op te wachten en had van tevoren gezegd, Percy is heel eenkennig dus geef hem even de tijd. Nou… de blonde kwam de auto uit en liep meteen op ons af. Hutch vond hem geweldig en wilde meteen spelen. Oké dat gaat dus goed. Een stukje wandelen met de loslopende honden en Percy even aan de riem en een stukje in de beugel meenemen gaf de doorslag. Ja dit voelt goed. Al die tijd was ik bang dat Hutch het niet zou accepteren en zou sterven van jaloezie. Maar de lieverd deed gewoon z’n ding en liet Percy het werk doen.. Maar belangrijker ik had ook meteen bij Percy het gevoel, wij gaan het doen samen.

En nu een aantal weken later is het dan zover. Percy is bezig met de aflevering. Er gaan een aantal dingen anders dan zo’n 6,5 jaar geleden. Maar ik heb me voorgenomen Percy niet met Hutch te gaan vergelijken! Toch doe je dat stiekem een beetje. Klein voorbeeldje: Hutch is een ster (lees filmster/komediant) in het aanwijzen van de opgedragen objecten. Zeg tegen hem: Zoek paal! En hij wikkelt zich er bijna als volleerd paaldanser omheen. En wat dacht je van zoek pin! Hij heeft bij wijze van spreke de pincode al ingetoetst. Percy heeft dat anders geleerd. Een zoekopdracht eindigt hij (netjes) met er met z’n neus tegen aan te gaan staan. Dat is even uitvinden voor mij hoe ik er dan verder mee moet omgaan. Het houd je scherp zeg maar. Even aanvoelen dat je hond stilstaat/je blokkeert, in plaats van je fysiek naar hoogtes of dieptes te brengen. Er is een legitieme reden voor en het went vast snel.

In de ochtend loop ik ruim drie kwartier met Percy over het strand voor Nicky komt voor de training. Kijk, Hutch is inmiddels een heuse beach-hond, doet z’n ding, ontmoet andere honden met wie hij speelt of negeert maar voor Percy is dat nieuw en hij duikt het liefst linea recta de zee in. Bij Hutch 1, 2 keer roepen Nee en Hierrrr en hij negeert de vloedlijn en komt (oké soms na 3,4 keer roepen). En niet dat ik bij Percy oneindig zijn naam moet roepen want Percy reageert op het hondenfluitje, geniaal! Ik doe bepaalde rituelen nu wel bewust een beetje anders. Het tuigje omdoen bijvoorbeeld bij Percy doe ik nu nog buiten zicht van Hutch totdat hij zeker weet dat hij, al dan niet met tegenzin, dat niet meer om hoeft te doen. Best verwarrend voor zo’n hond toch.

De aflevering met Nicky als trainer gaat echt heel goed. Ook ik heb absoluut, net als Percy mijn leermomentjes. Waar ik met Hutch na jarenlang samenwerken, op de automatische piloot kon gaan, moeten Percy en ik elkaar nog even aanvoelen. Eerlijk is eerlijk met Hutch liep het ook niet altijd van een leien dakje in het begin én nu mijn zicht met slechts 1 oog nog maar 3% en 5 graden is moét ik me wel volledig overgeven aan die “nieuwe”.  Nicky is geduldig en recht door zee. Nicky kijkt echt naar de persoon achter de hond, houdt rekening met wat je nog wel kan en zorgt dat zowel jij als de hond je rust pakt tijdens het geleide werk. Ook is het fijn met hem de dag door te spreken en de dag daarop wat aanpassingen te doen.

En in huis is het Zen. Hutch ligt lekker op z’n nieuwe plekkie en Percy op Hutch oude plekkie. Kortom het gaat voorbeeldig.

Hutch is nu echt klaar en geniet van zijn pensioen en al zijn oppassen en uitlaters en Percy wordt een geweldige geleidehond dat weet ik gewoon! Team Percy en Carin 2021.