Annemieke met geleidehond Sjonnie

Al bijna twee jaar woont mijn geleidehond Sjonnie bij mij. Ik zou echt niet meer zonder mijn trouwe maatje kunnen. Hieronder mijn verhaal.

Wie ik ben

Hoi, mijn naam is Annemieke. Ik ben 48 jaar. Op 24 juli 2017 heb ik mijn eerste geleidehond  – Sjonnie – via hondenschool Herman Jansen gekregen. Samen wonen wij in Leidschendam.

Vanaf mijn geboorte ben ik slechtziend. Ik heb een vorm van retinitis pigmentosa, een progressieve netvliesaandoening.

Zowel mijn gezichtsveld als mijn gezichtsscherpte gaan steeds verder achteruit. Ik kijk nu nog door een klein kokertje; de bullseye van een dartbord, zeg maar. Hoe snel mijn ogen achteruit gaan, is niet te voorspellen. Gelukkig zie ik nog wel iets.

Hoe ik op een geleidehond kwam

Voor mijn werk en voor privé volgde ik diverse trajecten bij Koninklijke Visio. Op een gegeven moment kwam daar ook de mogelijkheid van hulp van een geleidehond ter sprake. Visueel kwam ik met mijn status ‘maatschappelijk blind’ daarvoor in aanmerking. Ik had op dat moment mobiliteitstraining om routes te leren lopen met een stok met een balletje. Echter, lopen met een geleidehond, leek mij veel fijner: in een normaal tempo over straat kunnen lopen. Niet meer bang te zijn om te struikelen of om ergens tegenaan te botsen. Niet langer je suf te zoeken naar een bank, lift of trap. Vooral in het donker en met veel zonlicht had ik erg veel last met zien. Bovendien zou ik met een hond ook niet meer alleen over straat hoeven lopen. Ik heb mijn maatje bij me en dat leek me een veilig idee.

Ik ben trouwens altijd al dol op honden geweest. Samen met mijn zus heb ik vroeger vaak gezeurd bij mijn ouders om een hond te nemen. Dat is er helaas nooit van gekomen, mede door de allergie van mijn zus voor honden.

Het pad naar mijn geleidehond

Ik heb toen niet langer gewacht en het traject voor de aanvraag van mijn geleidehond in gang gezet.  Dit betekende met Visio aan de slag om met de zogenoemde  dogsim diverse routes te kunnen lopen. De dogsim is een karretje op wieltjes dat bestuurd wordt door de mobiliteitstrainer. Hierdoor raakte ik vertrouwd met het geleidetuig. De medische indicatie is vervolgens door Visio in orde gemaakt.

Naast mijn mobiliteitstraining ging ik mij oriënteren op de hondenscholen. Ik ben nagegaan bij welke school ik mij het meest thuis voelde. Ik heb daarvoor open dagen bezocht, waarbij hondenschool Herman Jansen er voor mij echt uitsprong. Dit mede door de informele, familiaire en gezellige sfeer en de manier van trainen in mijn eigen omgeving. Toen heb ik Herman Jansen benaderd en een afspraak bij Wendy gemaakt. Dat ging allemaal erg snel en soepel.

Het bezoek, intakegesprek, bij mij thuis, heb ik ook als erg prettig, leerzaam en gezellig ervaren. Gaaf hoor: Sabrina had een hond meegenomen, Lotus, waarmee ik een proefloopje mocht maken. Dat vond ik fantastisch. Er ging een wereld voor mij open. Ik had wel een beetje verwacht dat het lopen met een hond fijn zou zijn, maar dat dit zo veel voordelen zou hebben, durfde ik niet te dromen. Als een speer liep ik over straat. Niet meer zoeken en voelen. Neus in de wind en gaan.

Gelukkig werd ik ook goedgekeurd als toekomstig baasje en hebben we de aanvraag voor een geleidehond bij mijn zorgverzekering ingediend. Dat regelde Wendy trouwens allemaal voor mij.

Yes, ik stond op de wachtlijst!!! Nu wachten op een telefoontje dat er voor mij een geschikte hond zou zijn……

Toen Wendy mij belde en Sjonnie daarna door Willem aan mij werd voorgesteld, was het liefde op het eerste gezicht! Ik weet nog goed dat Sjonnie na een rondje buiten gelopen te hebben al direct mijn huis kon terugvinden! Eigenlijk wilde hij toen al blijven. Hij moest nog heel even terug naar school om de puntjes op de i te zetten.

Sjonnie is mijn geleidehond geworden en op 24 juli 2017 is hij bij mij komen wonen.

Ik heb zeven maanden op de wachtlijst gestaan.

Sjonnie is een goldendoodle f3 en antiallergeen. Mijn zus is totaal niet allergisch voor hem. Dat is superfijn, want ook zij is echt dol op hem. Net als de rest van mijn familie. We hebben er als het ware een familielid bij gekregen! Hij hoort er helemaal bij. Mijn neef heeft zelfs een Instagram account voor hem aangemaakt met al 3800 volgers over de hele wereld.

https://instagram.com/sjonnie_the_guidedog?r=nametag

Wat Sjonnie voor mij betekent

Vanaf het begin vond ik het hebben van een hond echt geweldig. Samen erop uit trekken. Ik stond wel even te klungelen met zijn tuigje hoor. Ik vond het ook heel spannend toen ik Sjonnie voor het eerst in mijn eentje los ging laten. Komt hij wel bij mij terug? Nou, daar maak ik mij nu echt geen zorgen meer over. Integendeel. Waar ik ben, is mijn trouwe maatje. Hij is mijn schaduw. We zijn een hecht team. Met anderen gaat hij echt niet mee en als ik uit zijn zicht verdwijn, kont hij gauw achter mij aan gerend.

Ook mooi om te zien is hoe anders hij wordt als hij zijn beugel om krijgt. Hij is dan opeens veel serieuzer, gefocust en echt bezig met zijn werk. Wanneer hij zonder tuig is, is hij speels, nieuwsgierig en soms best wel ondeugend.

Sjonnie geeft mij vrijheid, veiligheid, zelfstandigheid en gezelligheid. Hij is mijn gids, mijn maatje. Onze band wordt steeds hechter. Hij voelt mij heel goed aan.

Sjonnie geeft mij rust, vertrouwen en ook heel veel plezier. Samen naar de supermarkt, winkelcentrum of running blind, maar ook heerlijk wandelen in het bos of op het strand. Moe en voldaan ligt hij dan ‘s avonds in zijn mand, het liefste in de Herman Jansen houding!

Mijn leven met mijn geleidehond Sjonnie is een heel stuk makkelijker, rijker en veiliger geworden! Samen kunnen wij overal gaan en staan. Ik wil hem echt nooit meer kwijt.

Ik ben Herman Jansen, maar zeker ook het gastgezin van Sjonnie, waar ik nog veel contact mee heb, erg dankbaar voor het geduld en voor de liefde die zij Sjonnie hebben gegeven.

Ik hoop nog heel lang heel veel veilige kilometers met mijn kanjer te mogen maken.

Leuk dat je de moeite hebt genomen om mijn verhaal te lezen!

Groetjes, Annemieke

Leidschendam, 2 mei 2019

Ellen en Lica

Ik ben Ellen van Eunen, 46 jaar en sinds een half jaar is Lica in mijn leven. Twee jaar geleden werd ik, door een bloedprop in mijn hersenen, opeens slechtziend en in een jaar helemaal blind. Dat was uiteraard heel heftig. In de periode dat ik slechtziend werd, heb ik veel in de wijk en in het groen in de buurt gelopen, omdat ik wandelen altijd al leuk vond, maar zeker ook om me voor te bereiden op mijn mobiliteit als blinde.

Keuze geleidehond

Mijn ouders hadden toen ik tiener was een hond, die vond ik leuk, maar de verzorging werd toen helemaal door hen gedaan. Ik vond honden van vrienden ook leuk, maar alleenwonend en werkend had ik geen tijd om zelf een hond te hebben, want een hond is een hele verantwoordelijkheid. Toen ik slechtziend werd, ben ik gaan nadenken over een geleidehond. Op de Ziezo-beurs in 2018 kwam ik bij de stand van Geleidehondenschool Herman Jansen. Daar had ik een leuk gesprek en mijn nieuwsgierigheid werd groter. De Goldendoodle vond ik altijd al een leuk ras. Eind mei was er een open dag in Almere en daar ben ik met een vriendin naartoe gegaan. Dat was een informatieve middag. Zeker de ervaringen van gebruikers hebben veel van mijn vragen weggenomen. Toen pas realiseerde ik me dat een hulphond ook een gewone hond is en dat geleiden een taakje is. Naast werken, wat de hond ook echt leuk vindt om te doen, mag er, nee móet er ook gewoon met andere honden gespeeld en losgelopen worden. De liefde voor de honden en voor het geleidewerk spatte er vanaf op het zonnige terras bij de hondenschool. Die middag was voor mij een bevestiging: bij deze geleidehondenschool moest ik zijn! (Als dit zo goed voelt, ga ik niet nog andere geleidehondenscholen bezoeken.)

Intake

Vlak voor ik helemaal blind werd, heb ik een intake aangevraagd. Daarin werd gevraagd wat ik allemaal doe op een dag en waar ik mijn geleidehond voor wilde inzetten. Ook werd getest of ik een normale of snelle loper ben, omdat ook elke hond een eigen looptempo heeft en er een match moet zijn. Daar had ik nog nooit over nagedacht, maar is natuurlijk volstrekt logisch! Na dat gesprek en de proefwandeling wilde ik nóg meer een geleidehond! Ik had al geoefend met iemand van Bartimeus hoe lopen met een geleidehond is, maar tijdens de proefwandeling voelde ik de hond echt geleiden. Heel bijzonder! Toen kwam de tegenvallende boodschap: “Als de zorgverzekeraar goedkeuring heeft gegeven, is de wachttijd op een geschikte match/geleidehond ongeveer een jaar.” Pffff, dat is lang, maar álles voor een goede match. ? Het wachten begon…..

Telefoontje

In de eerste maanden wachten op de hond, werd ik definitief blind en had ik dus al genoeg om aan te wennen en werken. Ik oefende wekelijks met de mobiliteitstrainer van Bartimeus om alle commando’s voor een geleidehond en enkele vaste looproutes te leren. Tot op een avond, ongeveer 4 maanden na de toestemming van de zorgverzekeraar, ik een voicemailbericht ontving van Geleideschool Herman Jansen: Of ik de volgende dag na 09.00 uur wilde terugbellen. Aaah, het zal toch niet dat ze NU al een hond hebben?, dacht ik. Na een nacht liggen woelen belde ik de volgende dag om 09.02 uur terug ? En ja hoor: Wendy meldde: “We denken dat we een match hebben!” Aaaaaaahh!!! Ik was superblij, maar kreeg t ook een beetje benauwd. Wat moet ik allemaal regelen en kopen en hoe ga ik het doen tijdens de trainingsweken?

(Degene voor wie ze Lica eigenlijk in gedachten  hadden, kon zich de komende weken niet vrijmaken en dus gingen ze op zoek naar een nieuwe match, vandaar de kortere wachttijd.)

Een week erop volgde een kennismaking met Lica, een blond Goldendoodle-teefje van 20 maanden. Hoewel ik haar helaas natuurlijk niet kan zien, was ik gelijk een soort van verliefd. Lica is een energiek, nieuwsgierig en lief hondje. Ze voelde zich gelijk thuis en ook de proefwandeling ging goed. We hadden een matchend looptempo en ik voelde haar al signalen afgeven. Dat is natuurlijk voor haar best lastig met een vreemde aan de beugel en in een onbekende omgeving. En niet zomaar een stad, het is Utrecht en ook nog de wijk waar de drukste fietsroute van Nederland door loopt! Prikkels en afleiding genoeg dus. Na de proefwandeling ging Lica al heel vertrouwd onder tafel liggen. Voor haar voelde het ook goed: we hadden een deal ?.

Een weekje later kwam Lica defintief bij me wonen. De eerste 10 werkdagen kwam Sabrina, een van de trainers van Herman Jansen, dagelijks om te trainen met Lica en mij. Lica en ik moesten aan elkaar wennen, en Lica moest haar nieuwe buurt verkennen. Die periode vond ik heel intensief. Een echte hond is zo anders dan een dogsim van Bartimeus, want een hond is nu eenmaal toch soms afgeleid omdat er iets lekker ruikt op straat of omdat er een blaadje voorbij waait. Bovendien was het om me heen hebben van een hond, 24 uur per dag, behoorlijk wennen. Maar het ging best goed. Al vrij snel voelde het alsof ik Lica al tijden bij me had.

Ik neem je mee…

Toen Lica acht weken bij mij was, ging ik voor het eerst ergens naartoe waarbij het niet handig was dat Lica meeging: een onrustige omgeving, weinig ruimte en lange duur. Lica bleef dus thuis en met mijn taststok liep ik door de wijk. Halverwege merkte ik dat de spanning in mijn lijf was toegenomen en realiseerde ik wat Lica, in die korte tijd dat ze bij me was, al had bereikt en deed met me. Mét haar loop ik meer ontspannen en zekerder. Leuk om te merken en zeker omdat die band alleen nog maar hechter wordt en de samenwerking na een jaar pas optimaal is, alus de kenners.

Lica brengt me overal naar toe, nou ja, ik moet natuurlijk wel de weg aangeven, maar hoe we lopen op de stoep of waar we oversteken, dat bepaalt zij. Ze wijst waar de deuren van winkels of overheidsgebouwen zijn, een loket, een pinautomaat, brievenbus, bankje. Ze weet ze allemaal te vinden! Veel doen we lopend, sommige delen met de bus of de regiotaxi. Op mijn werk heeft ze een mand en de gang is haar hele speelterrein. Collega’s waren spontaan verliefd en naast dat ze zorgt dat ik veilig op mijn werk kom, zorgt Lica op het werk bij mijn collega’s ook voor een glimlach en wat beweging, want er worden wat balletjes gegooid door de gang ?. Ik zing bij een kerkkoor en daar ligt ze pontificaal in het midden van rij 2. Af en toe een aai over haar bol en ze gaat weer liggen.

Het blijft indrukwekkend om te ervaren hoe anders Lica is als ze haar beugel om heeft. Ze is dan serieuzer, geconcentreerder en bezig met haar taakje. Als haar beugel af is, en ze aan de riem of losloopt, is ze een speels, lief, gezellig en soms best dominant hondje.

Emotionele drempel 

In de eerste weken dat ik met Lica liep, voelde ik me best een beetje raar.

Het is natuurlijk wennen dat er vanaf nu altijd een hond bij me is, maar ik merkte ook dat ik emotioneel best een drempel over moest. Opeens kon iedereen nog meer aan me zien dat ik blind/anders ben. En ook hoe ik om moest gaan met mensen die Lica wilden aaien, als ze aan het werk was, en haar zo afleiden van haar werk. Ik vond dat best moeilijk. (Toch valt me op dat de meeste mensen best wel weten dat ze een hulphond niet mogen aaien.)

Lastig

Als blinde een geleidhond hebben is ook best lastig en spannend. Als ziende zie je soms verleidingen of lastige punten aankomen voor je hond als je ergens aan komt lopen. Af en toe staat Lica stil als ze aan het werk is en dan denk ik: is ze afgeleid (en moet ik haar dus corrigeren?) of geeft ze nu juist aan dat er een obstakel is en wacht zij op een commando van mij? Maar ook als ik iets voel in haar vacht of hoor dat ze opeens onrustig is of meer likt aan haar pootje dan anders, dan kan ik niet zien wat er is. Dat vind ik lastige momenten, want ik wil haar als baasje helpen en beschermen. Op die momenten moet ik altijd hulp vragen van een ziende persoon. Gelukkig zijn er veel mensen die met alle liefde even naar Lica willen kijken. Dat ik ook altijd contact kan opnemen met (een trainer van) Geleidehondenschool Herman Jansen en even kan overleggen is een hele geruststelling.

Het klopt

Laatst toen ik een zondag enorme hoofdpijn had en niet lekker in mn vel zat, vroeg een vriendin heel lief of ze Lica een paar uurtjes mee zou nemen om mij even te ontlasten. Ik dacht er even over na en voelde dat ik Lica, ook terwijl of misschien wel juist omdat ik me echt even niet fijn voelde, lekker om me heen wilde hebben. Een wandelingetje samen in de natuur en een knuffel van Lica doet soms meer dan een paracetamolletje. Dát realiseren was voor mij een bevestiging dat Wendy gelijk had toen ze in oktober vorig jaar belde en zei: “We denken dat we een match hebben!”