Hallo Wendy,

Dinsdagmorgen hebben wij Kevin laten inslapen. Het laatste halfjaar begon hij tekenen van uitval te tonen in de vorm van doofheid en later ook blind aan zijn linkeroog. Dit laatste ontdekte ik tijdens het spelen met de bal op het grasveld bij ons in de straat. Wij hebben daar samen wel gelopen. Ik gooide de bal en zag tot mijn verbazing dat Kevin een heel andere kant opliep. Nog eens geprobeerd, nu veel minder ver. Hetzelfde resultaat. Wel kon hij de bal opzoeken via het geurspoor dat de bal over het gras had getrokken. Dus als hij de bal te pakken kreeg, prees ik hem de hemel in. Volgens mij hoorde hij dat nog net, want dat kwam hij kwispelstaartend naar mij toe.

Steeds vaker begin Kevin in voltige te lopen, met de klok mee. Zondagmiddag stond ik in de gang bij de garderobe en hoorde hoe Kevin probeerde uit de werkkamer van Leny te komen. Maar omdat hij steeds een rondje draaide, kwam hij er niet uit. Later op de dag kon hij zelfs zijn voerbak niet meer vinden en moesten we hem er naar toe brengen.

Bij dit alles kwam nog dat hij veel lawaai maakte. Hoge janktonen en veel gehijg. Wij vertrouwden het niet en zijn maandagmorgen met hem naar de dierenartsenpraktijk in Dalfsen gegaan. Die constateerde een tumor achter het linkeroog. Ook vond ze de buik op diverse plekken aan de harde kant. Ze gaf Kevin een injectie met cortison en daar knapte hij werkelijk van op. ’s Avonds viel hij een paar keer om. Toen wa het voor ons duidelijk dat het zo niet verder kon.

Kevin was een prima geleidehond. Ik kon met hem tochten lopen van wel 10 km. Hij had het uithoudingsvermogen van een diesel. Het is nu heel rustig in os huis. Er wordt zelfs niet meer geblaft als er aangebeld wordt en dat is wel even wennen. Kevin zou in februari 10 jaar geworden zijn. In 2007 kwam hij bij me tot hij in 2013 werd afgelost door Jackson.

Terwijl de dierenarts met Kevin bezig was, kwam Jackson hem telkens een neusje geven. Dat was wel ontroerend.

Beste Wendy en Herman, het ga jullie goed.

Hartelijke groeten, ook van Leny,

Sido

Lieve Millie

OOk jou hebben we vandaag moeten laten gaan

Je werd 2 weken geleden ziek, ook zo een rot virus

WE hebben je laten opnemen op de IC in Utrecht, na 5 dagen mocht je naar huis, daar ging het langzamerhand weer slechter

Maandag terug naar utrecht, toch op laten nemen, andere medicatie laten toedienen

Vandaag in overleg met de arts was het voor jou beter om je in te laten slapen

Lieve schat, wat een tranen hebben wij

Wat had je toch, welk virus is toch zo bezig met alle honden

Lieve MIl, 4 dagen zijn we 24 uur per dag bijelkaar geweest, we hebben zalm, kip, etc voor je gemaakt, als je maar ging eten, per dag werd het minder

Schat, je bent met de fles grootgebracht samen met je broers en zusjes en nu moet ik je laten gaan, het doet zo enorm veel zeer!!

Mil we denken aan je, zien je koppie voor ons en denken dan, schat wat missen we je nu al

Dikke kus schat

Lieve bente

EEn enorm verschrikkelijk virus heeft je te pakken gehad

infuus, medicijnen, plasma, zorg, liefde ed heeft je niet mogen helpen

lieve schat, de onmacht om je zo  van ons te laten gaan is niet te beschrijven.

Elke dag wil je horen, ja hoor het gaat beter, maar nee elke dag hoorden we, er moet nu echt iets gaan gebeuren.

We bleven hopen alles aanpakken wat voorhanden was aan medicatie ed, maar niks mocht helpen.

Lieverd je bent een kanjer, een plek in ons hart , maar mijn god wat is dit ondraagbaar en niet verteerbaar.

Een dikke knuffel!!

Van ons allen

Lieve Angel,

26 augustus 2004 werd je door Herman bij mij thuis gebracht als mijn allereerste geleidehond. 2 weken van training volgden, waarin wij elkaar steeds beter leerde kennen. Nooit vergeet ik het moment dat ik voor het eerst samen met jou, alleen naar mijn werk liep. Het gevoel dat er toen door me heen ging was ombeschrijfenlijk. Ik was vrij, dankzij jou! Er braken mooie jaren aan, waarin we veel samen gedaan hebben. Één hoogtepunt was mijn tripje naar Spanje. Je was al wat ouder, je liep te stappen op schiphol en in de gate alsof dit dagelijkse kost voor je was. Dit was het niet, want je bent niet getraind op schiphol en in een vliegtuig. Hierdoor vond ik het extra knap dat je mij zo goed hielp. Alleen het opstijgen en dalen vond je eng, maar ach.. ook dat vind ik niet prettig.

13 januari 2012 ging je met pensioen. Je kon het werken niet meer aan. Je was erg stram en had moeite je te concentreren op je werk. Goldie nam jouw taak over. Iets dat jij totaal niet erg vond. Goldie hoorde er vanaf dag 1 bij. Je vond het ook niet erg dat Goldie met mij ging werken, je zuchte eens diep als je haar beugel zag zovan “hehe, ik ga lekker tukken, veel plezier jullie samen, ik ben met pensioen. Jouw dagen bestonden uit wandelen, Knuffelen, chillen in de zon en vooral lekker slapen.

1 juli 2014 werd je geopereerd aan een lekkende mult, je was niet lekker, en ik liet je checken bij je dokter, en dat was maar goed ook. Je leek goed door deze operatie heen te komen. Maar, je wondje ging bloeden, je dokter vertrouwden het niet. Ze moest je opnieuw onder narcose brengen, toen ze zag dat je lever was gaan bloeden. Ik werd gebeld en ben naar de praktijk gekomen, waar jij lag onder narcose op de tafel. We hebben afscheid van je genomen. Ik heb je bedankt voor alles wat je voor me gedaan hebt, en ben je blijven aaien tot je overleden was. Zo onwerkelijk!

Iedereen zei “Angel, wat een lieve hond” en dat was je ook. Nu ben je een echte engel! Nooit zal ik je vergeten. Je leeft voort in mijn hart. Je urn staat hier, ben je toch nog een beetje bij me.

r.i.p lieve Angel,

22-10-2002 01-07-2014

Amy Pikaar